ONE SHOT เก็ก NyTae

ข้อมูลเบื้องต้น

 

ONE SHOT เก็ก NyTae

มื้อเช้าสุดพิเศษที่ถูกจัดใส่กล่องอย่างดี มือเล็บถือมันไว้แน่น

 

 ขาเรียวก้าวเข้าไปยังโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง เลียวไปตามทางที่เธอคุ้นเคยก่อนจะมาหยุดตรง

 

 หน้าห้องที่ติดป้ายไว้ว่า พ.ญ ฮวัง ทิฟฟานี่  มือเล็กเปิดประตูเข้าไปพร้อมรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ 

 

“สวัสดีตอนเช้าค่ะพี่หมอฟา “

 

 คิม แทยอนที่อยู่ในชุดเด็กนักเรียนมอปลาย เอ่ยขึ้นเมื่อพบกับ

 

 แพทย์หญิงทิฟฟานี่ ฮวัง ที่มีฐานะเป็นคู่หมั้นของเธอ

 

“เธออีกแล้วเหรอ จะต้องให้ฉันบอกกี่ครั้งห๊ะว่าอย่ามาที่นี่”

 

“แทแค่ทำอาหารเช้ามาฝากพี่หมอฟาน่ะคะ”  

 

ร่างเล็กบอกทั้งที่เธอมีอาการหน้าเสียนิดๆกับคำที่อีกฝ่ายพูดมา

 

“เอาวางไว้นั่นแล้วก็กลับไปได้แล้ว” 

 

มือเล็กวางกล่องอาหารไว้บนโต๊ะด้วยอาการสั่นเทา

 

“พี่ฟานี่พอจะมีเวลาว่างมั้ยคะ”

 

ใบหน้าหวานเงยขึ้นมองอีกคนอย่างหงุดหงิดมือเรียวดันแว่นตาให้เข้าที่

 

 สายตาคมจ้องมองด้วยความเบื่อหน่าย

 

“ไม่ว่างชั้นต้องทำงาน  เอาของมาให้แล้วก็รีบๆกลับไปชักทีสิ มายืนเกะกะอยู่ได้”

 

 ความรำคาญฉายขึ้นบนใบหน้าหวานของคุณหมออย่างเก็บไม่มิด

 

 ความรู้สึกเจ็บแป๊บที่หน้าอกเกิดกับร่างเล็กทันที 

 

ที่จริงเธอเองก็ควรที่จะชินสักทีกับท่าที่เฉยชาแบบนี้ ตั้งแต่เป็นคู่หมั้นกันมาเกือบปี

 

 ไม่มีวันไหนเลยที่คุณหมอคนสวยจะพูดดีๆกับเธอ

 

 เธอก็ได้แต่คิดว่าอีกคนคงรำคาญเธอตามประสาผู้ใหญ่ที่รำคาญเด็กเนื่องจากอายุที่ห่างกันเกือบสิบปี

 

 ฮวัง ทิฟฟานี่ ศัลยแพทย์มือหนึ่งของยุคนี้กลับต้องมาทนหมั้นกับเด็กมัธยมปลาย

 

 ที่ไม่มีอะไรเด่นเลย อย่าง คิม แทยอน เพียงเพราะผู้ใหญ่บังคับ

 

 ร่างเล็กเดินออกมาจากห้องของคู่หมั้นเธออย่างเศร้าๆระหว่างทางเธอ

 

 ก็สวนกับร่างบางที่แสนเซ็กซี่ของใครบางคนที่เธอคุ้นเคย แพทย์หญิง จอง ซูยอน

 

หรือที่แอบได้ยินพยาบาลเขาเรียกกันบ่อยๆว่าคุณหมอเจสสิกก้า 

 

ที่แทยอนเองก็ไม่แน่ใจว่าเป็นอะไรกับคู่หมั้นเธอเพียงแต่ทุกๆครั้งเธอมัก

 

จะเจอว่าคุณหมอสุดเซ็กซี่คนนี้มักจะเข้าไปหาคู่หมั้นเธอบ่อยๆบางครั้งเธอแอบ

 

เห็นว่าทั้งคู่กอดกันหยอกล้อกันราวกับว่าทั้งคู่นั้นเป็นคู่รักกัน

 

 แล้วคู่หมั้นของเธอก็มักจะออกไปไหนมาไหนกับคุณหมอคนนี้เป็นประจำ

 

  น่าแปลกที่กับเธอที่เป็นคู่หมั้น คุณหมอทิฟฟานี่ กลับไม่เคยมีเวลาว่างให้เลย

 

 ร่างเล็กส่งสายตาเข้าไปในห้องนั้นอีกครั้งสิ่งหนึ่งที่เธอเห็นประจำก็คือ

 

 มื้อเช้าที่เธอตั้งใจตื่นมาทำตั้งแต่เช้าตรู่มักจะลงไปอยู่ที่ถังขยะภายในห้องทำงานของคู่หมั้นเธอทุกครั้ง

 

 เธอจำได้ว่าวันแรกที่พ่อของเธอบอกว่าต้องหมั้นกับคนที่เธอไม่รู้จักแถมยังเป็นผู้หญิงอีก

 

 เธอแทบจะไม่ยอมด้วยซ้ำแต่พอเจอหน้าพี่หมอคนสวยเข้าไปเธอถึงกับลืมความคิดที่จะปฏิเสธไปเสียสนิท

 

 ใบหน้าหวานที่ชอบทำหน้านิ่ง ๆทำให้เธอตกหลุมรักได้ไม่ยากเย็น

 

  ร่างเล็กเดินคอตกไปตามทางก่อนจะนึกบางอย่างขึ้นได้ขาเล็กหมุนกลับไปยังห้องนั้นอีกครั้ง

 

  มือเล้กผลักประตูเข้าไปทันที ภาพที่เห็นทำเอาเธอถึงกับชาไปทั้งตัว

 

 คุณหมอเจสิกก้านั่งบนตักของคู่หมั้นเธอแขนทั้งสองข้างคล้องคอคู่หมั้นของเธอไว้

 

 ร่างเล็กเดาว่าหากเธอไม่เข้ามากิจกรรมบางอย่างระหว่างคุณหมอทั้งสองคงเกิดขึ้นแน่ๆ

 

"ทำไมไม่รู้จักเคาะประตูก่อน"

 

 ทิฟฟานี่ตวาดร่างเล็กเสียงกร้าว

 

"เอ่อ แทขอโทษคะ พอดีแทนึกขึ้นได้ว่ามีเรื่องต้องบอกพี่หมอฟา เลยลืมเคาะประตูไป"

 

 ร่างเล็กเม้นปากแน่น กลั้นน้ำตาไว้ด้วยความกลัว

 

“มีอะไรก็ว่ามา”

 

“คุณพ่อฝากมาบอกว่าเย็นนี้คุณพ่ออยากจะชวนคุณลุงฮวังกับพี่หมอฟาไปทานข้าวที่บ้านคะ” .

 

“มันจะอะไรหนักหนา เออเอาเป็นว่าฉันรับรู้ เธอกลับไปได้แล้วไป  “  

 

ร่างเล็กหมุนตัวกลับอย่างเร็วด้วยความกลัว

 

เพล้ง !!

 

ด้วยความรนจัดทำให้ลืมระวังตัวมือเล็กปัดเข้ากับแก้วกาแฟบนโต๊ะทำงาน

 

  ร่วงลง แตกกระจายเต็มพื้น 

 

“ขอโทษค่ะแทไม่ได้ตั้งใจ” 

 

ร่างเล็กก้มลงเก็บเศษแก้วอย่างรวดเร็วด้วยความลืมตัว

 

“โอ้ย!!”

 

“เธอทำบ้าอะไรของเธอเนี่ย “ 

 

มือเรียวของคุณหมอคนสวยคว้าเข้าที่ข้อมือเล็กก่อนจะผลักร่างเล็กชนผนังด้วยความโมโห 

 

“ทำไมถึงชอบสร้างแต่ปัญหาให้กับฉันห๊ะ เมื่อไหร่จะไปให้พ้นจากชีวิตฉันสักที “ 

 

 ร่างเล็กร้องไห้ออกมาทันทีเมื่อเจอคู่หมั้นของตัวเองตวาด

 

“ฟานี่ เจสว่าใจเย็นเถอะ เห็นมั้ยน้องกลัวจนตัวสั่นไปหมดแล้ว”

 

 เจสสิกก้าที่ดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆเห็นท่าไม่ดีจึงเอ่ยห้ามขึ้น

 

“ใจเย็นเหรอเจส ดูสิว่ายัยเด็กบ้านี้ทำอะไรวันๆสร้างแต่ปัญหาให้กับฟานี่” 

 

แทยอนได้ยินแบบนั้นร่างเล็กวิ่งออกไปจากห้องทันที ไม่รู้จะอยู่ให้เขารำคาญทำไม 

 

ฮึก ฮื่อ ๆ ร่างเล็กวิ่งไปร้องไห้ไปจนมาหยุดที่ม้านั่งใต้ต้นไม้ ข้างโรงบาล

 

 มือเล็กยกมือที่เต็มไปด้วยเลือดขึ้นมาดูคงจะโดนเศษแก้วบาดเข้าให้น่าแปลก

 

ที่เธอกลับไม่รู้สึกเจ็บเลยสักนิดที่แผล แต่เธอกลับเจ็บที่หน้าอกด้านช้าเจ็บ 

 

จนแน่นไปหมด นั่งร้องไห้ไปสักพัก มือเล็กข้างที่ไร้บาดแผลก็ถูกยกขึ้นมาเช็ดน้ำตาแบบลวกๆ

 

ขาคู่เล็กลุกขึ้นยืนอย่างอ่อนแรง ก่อนจะเดินไปเรียกแท็กซี่ นั่งกลับบ้านไป

 

ทิฟฟานี่นั่งอ่านเอกสารด้วยความเบื่อหน่าย จริงๆเธอน่าจะรู้สึกดีนะที่ไม่มีคน

 

คอยมากวนตั้งแต่วันที่คู่หมั้นเด็กของเธอสร้างเรื่องไว้วันนั้นเธอก็ไม่ได้เจออีกเลยวันนั้น

 

ที่เธอไปทานข้าวที่บ้านของคู่หมั้นเด็ก ก็ไม่เจอคุณคิมบอกว่า 

 

ยัยตัวเล็กนั่นรู้สึกไม่สบายเลยขอตัวขึ้นไปนอนก่อน นี่ก็เป็นอาทิตย์แล้วที่ยัยเด็กนั่นไม่มา

 

 ป้วนเปี้ยน กวนเธอในตอนเช้า 

 

ก๊อกๆ 

 

“เชิญคะ” 

 

ร่างบางเอ่ยอนุญาตออกไปทั้งที่ตายังคงจ้องมองแต่เอกสารอยู่

 

“ฟานี่ “ 

 

เสียงเรียกที่คุ้นเคยทำให้คุณหมอคนสวยต้องละสายตาจากเอกสารไปยังผู้ที่เข้ามาใหม่อย่างช่วยไม่ได้

 

“เจสมีธุระอะไรกับฟานี่เหรอ”

 

“แหมถ้าไม่มีธุระจะมาไม่ได้เลยรึไง”

 

“ก็ป่าวมาได้ไง”

 

“ฟานี่ช่วงนี้เจสไม่เห็นน้องแทเลย เขาหายไปไหนเหรอ”

 

“นี่เหรอธุระของเจส”

 

“ป่าวเจสแค่สงสัย ส่วนธุระน่ะ วันนี้ฟานี่ว่างมั้ย”

 

“ก็ว่างตอนเย็นทำไมเหรอ”

 

“เจสว่าจะชวนไปซื้อเสื้อให้ยูลหน่อย นานๆยูลจะว่างงานกลับมาหาเจสทั้งที”

 

“ได้สิ แล้วยูลกลับมาอยู่นานมั้ยคราวนี้”

 

“ก็คงจะสักเดือนละมั้งเดี๋ยวก็ต้องบินกลับไปเรียนต่ออีก”

 

“มีแฟนเป็นว่าที่ดอกเตอร์ก็งี้ไม่ค่อยมีเวลาให้”

 

“ใครจะเหมือนฟานี่ละมีคู่หมั้นเป็นเด็กเอาะๆที่น้องเขาแวะมาหาตลอดน่าอิจฉาสุดๆ”

 

“ถ้าขืนยังแซวไม่เลิกจะไม่พาไปแล้วนะ”

 

“เซอะแซวนิดแซวหน่อยก็ไม่ได้ชอบเขาจะตายอยู่แล้วยังเก็กอยู่ได้”

 

“เจสจะไม่ไปใช่มั้ย”

 

“ไปสิเลิกแซวก็ได้ เย็นนี้เจอกันนะ  “

 

ประตูห้องถูกปิดลงด้วยมือของผู้ที่เปิดมัน

 

 พอทุกอย่างเงียบเหมือนเดิมทิฟฟานก็กลับมาอยู่ในสภาวะเดิม

 

 ยัยตัวเล็กเธอหายไปไหนของเธอนะ

 

"ฟานี่ไปร้านโน้นดีกว่าเจสว่าเสื้อผ้าน่าจะเยอะดี"

 

  ทิฟฟานี่ได้แต่ทำหน้าเซ็งก็เธอโดนลากเข้าร้านโน้น

 

 ออกร้านนี่จนเกือบชั่วโมงแล้วเพื่อนคนสวยของเธอก็ยังเลือกไม่ได้สักที 

 

"เจสเลือกสักตัวเหอะฟานี่เหนื่อยแล้วนะ"

 

"ก็มันไม่มีตัวไหนเหมาะกับยูลเลยนิ ปะอย่าช้า"

 

 ทิฟฟานี่ได้แต่ปล่อยตัวเองให้ไปตามแรงลากของอีกคน

 

ก่อนสายตาคู่สวยจะพบเข้ากับร่างเล็กที่เธอไม่เจอนานนับอาทิตย์

 

กึก" หือ ฟานี่หยุดทำไม"

 

 เจสสิกก้าเองถามขึ้นอย่างสงสัยเมื่ออยู่ดีๆเพื่อนหมอคนเก่งก็ดันหยุด

 

เดินไปเสียดื้อๆเจสสิกก้าจึงเบนสายตามองไปทางเดียวกันกับที่เพื่อนเธอมองอยู่

 

"ฟานี่นั่นน้องแทนิแล้วผู้ชายที่มาด้วยนั่นแฟนน้องแทรึป่าว"

 

 พูดยังไม่ทันจบเธอก็ต้องตกใจทันทีเมื่อคุณหมอคนเก่งเพื่อน

 

เธอสะบัดมือที่จับไว้จนหลุดทำท่าจะกระโจนไปหาคู่หมั้นเด็กเสียให้ได้

 

"เฮ้ยเดียวๆฟานี่ใจเย็น"

 

"เจสปล่อยฟานี่ "

 

"ถ้าเจสปล่อยไปฟานี่จะทำอะไรเหรอ 

 

เข้าไปกระชากน้องแทออกมาแล้วบอกกับไอ้ผู้ชายคนนั้นว่า

 

อย่ามายุ่งกับคู่หมั้นฉันแบบนั้นเหรอ อย่าลืมสิว่าตัวทำอะไรน้องเขาไว้"

 

"ฟานี่ไม่ได้ทำอะไร  ปล่อยเจสฟานี่จะไปคุยให้รู้เรื่อง"

 

"ฟานี่แล้วถ้าเกิดเขาสองคนเป็นแฟนกันละ"

 

"ช่างมันเจสปล่อย"

 

 สุดท้ายคุณหมอคนเก่งก็ดิ้นหลุดจากกันฉุดดึงของเพื่อนไปได้ร่างบางสาว

 

เท้าอย่างเร็วเพื่อตรงไปหาคู่หมั้นตัวเล็กของเธอ เจสิกก้ามองเพื่อนหมอคนเก่ง

 

 พร้อมรอยยิ้มสะใจเหอะตอนเขาอยู่ก็ทำเป็นรำคาญพอเขาไปกับคนอื่น

 

 เท่านั้นแหละหึงจนเดือด แทยอนพี่ขอให้เธอโชคดีนะดูท่าคุณหมอคนเก่ง

 

กำลังจะกลายร่างเป็นหมาบ้าที่หวงก้างไปแล้ว

 

"อะ"

 

 ร่างเล็กของแทยอนอุทานออกมาด้วยความตกใจเพราะมือของเธอถูกกระชากเข้าอย่างไม่รู้ตัว

 

"พี่หมอฟา "

 

"จำได้นินึกว่าลืมคู่หมั้นคนนี้ไปแล้วชะอีก"

 

"หมอนี่เป็นใคร"

 

"แจจุงเขาเป็นเพื่อนแทเองคะ"

 

"เพื่อนเหรอนายคงไม่ว่าอะไรนะถ้าฉันจะขอตัวคู่หมั้นฉันไป"

 

"เอ่อแต่แทยอนมากับผมนะครับ"

 

"เรื่องของนายมานี่ "

 

"อะพี่หมอฟาคะปล่อยแทเจ็บนะค่ะ "

 

ร่างเล็กพยายามจะดึงข้อมือให้หลุดจากการฉุดดึงของคู่หมั้นเธอแต่ก็

 

ดูจะไร้ผลเมื่อตัวเธอถูกลากออกมาเรื่อยๆก่อนจะถูกผลักให้เข้าไปนั่ง

 

ในรถของคู่หมั้นคนสวยของเธอ

 

"ห้ามลงมานะไม่งั้นอย่าหาว่าฉันไม่เตือน"

 

 ร่างบางรีบขู่ทันทีเมื่อร่างเล็กทำท่าเหมือนจะเปิดประตูรถลงมา

 

 รถยนต์เคลื่อนมาจอดที่หน้าบ้านตระกูลฮวัง

 

 คุณหมอคนสวยเปิดประตูรถดึงร่างของคู่หมั้นเด็กเดินเข้าไปในบ้านอย่างไม่แคร์สายตา

 

 เหล่าแม่บ้านที่มองกันอย่างสงสัยเลยสักนิด  ร่างเล็กเองก็ดิ้นตลอดทางแต่ก็ไม่ได้ผล

 

แกร็ก  มือเรียวของทิฟฟานี่เปิดประตูห้องของตัวเองเข้าไป

 

 ดึงร่างเล็กของคู่หมั้นให้เข้าไปข้างใน 

 

"พี่หมอฟา พาแทมาที่นี่ทำไมคะ"

 

[hide] ร่างบางของทิฟฟานี่ไม่สนใจตอบคำถามนั้นเลยสักนิดสิ่ง

 

ที่เธอทำคือเดินเข้าไปสวมกอดร่างเล็กของคู่หมั้นเด็กเอาไว้ 

 

"เธอหายไปไหนเป็นอาทิตย์"

 

  แทยอนถึงกับตกใจการกระทำของอีกคนที่คู่หมั้นของเธอเข้ามา

 

กอดเธอพร้อมกับซุกหน้าเข้ากับไหล่เล็กของเธอนั่น 

 

"ก็พี่หมอฟาบอกว่าแทชอบสร้างปัญหาแทก็เลยไม่กล้าไปพบหน้าพี่"

 

"โกรธมั้ยที่ฉันชอบทำร้ายจิตใจเธอ "

 

 แทยอนได้แต่เม้มปากเงียบกับคำถามนี้ 

 

แล้วไม่กี่วินาทีเธอก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจเมื่อคู่หมั้นของเธอ

 

 ทาบริมฝีปากเข้ากับปากเล็กของเธออย่างแผ่วเบา 

 

ทิฟฟานี่กดจูบลงอย่างอ่อนโยนแต่หนักแน่นไปด้วยความรู้สึก 

 

 ลิ้นนุ่มสอดเข้าไปโพลงปากเล็กนั่นก่อนจะกวาดชิมความหวานไปอย่างเพลิดเพลิน

 

 ลิ้นนุ่มเกี่ยวตวัดกันอย่างเร่าร้อน ร่างเล็กกำเสื้อของคุณหมอคนสวยแน่นจนยับยู่ยี่

 

 การตอบสนองแบบเงอะงะทำเอาอารมณ์คุณหมอเองถึงกับเดือดพล่าน

 

ไปด้วยแรงปรารถนาต่อร่างกายของอีกคนแต่เธอก็ต้องจำใจถอนจูบ

 

ที่แสนหวานนั้นออกมาด้วยความเสียดายเพราะกลัวร่างเล็กจะขาดอาการหายใจไป

 

"คนที่มาด้วยแค่เพื่อนใช่ไหม"

 

  คุณหมอคนสวยสบตาร่างเล็กแน่วเพื่อต้องการคำตอบ

 

"คะแค่เพื่อน "

 

 ร่างเล็กตอบคำถามนั่นพร้อมกับหลบสายตา 

 

เพราะเธอเริ่มรู้สึกหัวใจเต้นแรงกับสายตานั่นอย่างบอกไม่ถูก

 

ทิฟฟานี่ก้มหอมแก้มร่างเล็กไปด้วยความเอ็นดู 

 

"ที่ผ่านมาฉันขอโทษ อย่าหายไปไหนอีกนะ "

 

 ร่างเล็กมองหน้าอีกคนด้วยความสับสน ทิฟฟานี่ก้มลงกระชิบข้างๆหูของร่างเล็ก

 

ด้วยประโยคที่ทำเอาคนฟังถึงกับหัวใจเต้นโครมคราม 

 

"พี่ชอบเธอ"

 

 จะโยคสั้นๆแต่ดูเหมือนจะมีผลต่อร่างเล็กมากมาย

 

 ริมฝีปากบางจูบเข้าที่ต้นคอสวยของร่างเล็กทิฟฟานี่จูบชับไปทั่วบริเวณนั่นอย่างหลงไหล

 

 ลิ้นเรียวลากไปทั่วคอสวยจนร่างเล็กได้แต่สยิวเบี่ยงคอหลบ 

 

ร่างเล็กถูกดันให้นอนลงบนเตียงอย่างไม่รู้ตัว 

 

จนแผ่นหลังเล็กนั่นสัมผัสเข้ากับความหนุ่มของเตียงสติของร่างเล็กจึงค่อยๆกลับมา

 

"อื้อ พี่หมอฟาค่ะ" มือเล็กดันอีกคนให้ห่างจากการรุกรานตัวเอง

 

 ทิฟฟานี่หยุดการกระทำหันมาจ้องตากับร่างเล็กสายตาหวานสบกันแน่น 

 

ร่างบางจูบเข้าที่ริมฝีปากเล็กไปที ก่อนจะเลื่อนไปที่ข้างหูของร่างเล็ก

 

"ที่รักคะ เป็นของพี่ได้ไหม"

------------------------------ทิ้งเมลไว้------------------------

ร่างบางทิ้งตัวลงนอนด้วยความเหนื่อย ดึงร่างเล็กเข้ามากอดอย่างแนบชิด

 

 เสียงหายใจของทั้งคู่ยังคงดังอยู่จนได้ยินชัด ก่อนจะปรับเข้าสู่สภาวะปกติในเวลาต่อมา

 

"เจ็บมากมั้ย"

 

  คุณหมอคนสวยถามร่างเล็กด้วยความเป็นห่วง

 

"ไม่คะแทโอเค "

 

 ร่างเล็กขยับตัวชุกเข้าไปในอ้อมกอดของคนที่เธอรัก

 

"แทคะ แทรักพี่มั้ยคะ"

 

 ร่างบางถามร่างเล็กเพราะความอยากรู้

 

ร่างเล็กมองสบเข้ากับสายตาหวานของคู่หมั้น ก่อนจะตอบด้วยความเขินอาย

 

"ค่ะแทรักพี่หมอ"

 

 ร่างบางถึงกับยิ้มกว้างเมื่อได้ยินคำตอบจากอีกคน

 

"อยากรู้มั้ยว่าทำไมพี่ถึงชอบดุแทเวลาที่แทไปหาพี่ที่โรงบาล"

 

"เพราะแทน่าราญใช่มั้ยคะ แทชอบสร้างปัญหาให้กับพี่หมอ"

 

"มันไม่ใช่อย่างที่แทคิดหรอกนะ พี่ยอมรับนะว่าพี่ตกหลุมรักแทตั้งแต่แรกเห็น

 

 เวลาที่แทอยู่ไกล้พี่จะรู้ทำตัวไม่ถูก มือไม้สั่น

 

พี่เลยไม่ชอบให้แทไปหาที่โรงบาลเพราะพี่มักจะไม่มีสมาธิ 

 

ทำให้พี่อาจรักษาคนไข้ผิดพลาดได้ พี่ก็เลยต้องทำตัวโหดไล่แทกลับทุกครั้งที่แทไปหา"

 

"แล้วตอนนี้พี่ไม่รู้สึกมือไม้สั่นแล้วเหรอค่ะ "

 

"มันหายไปตั้งแต่ตอนเห็นแทอยู่กับผู้ชายคนนั้นแล้ว พี่หึงจนลืมสั่นไปเลย ฮ่าๆ "

 

"พี่หมอคะ พี่หมอเป็นอะไรกับหมอเจสสิกก้าค่ะ "

 

ร่างเล็กกลั้นใจถามออกไปในสิ่งที่เธออยากรู้มานาน

 

"นี่เราคิดว่าพี่กับเจสเป็นแฟนกันเหรอ พี่สองคนเป็นเพื่อนกันอย่าคิดมาก"

 

"แค่ได้ยินแบบนี้แทก็ดีใจแล้วละ "

 

"พี่หมอคะ ขอถามอีกสักข้อได้มั้ยค่ะ "

 

"หึ ทำไมเป็นเด็กช่างสงสัยแบบนี้นะเรา"

 

 ร่างบางก้มจูบเข้าที่หน้าผากของร่างเล้กอย่างเอ็นดู

 

"อาหารที่แทเอาไปให้พี่ทำไมพี่ถึงทิ้งมันคะ"

 

"หึถามแบบนี้ เคยลองชิมฝีมือตัวเองสักครั้งมั้ย วันแรกที่เราเอาไปให้พี่ พี่กินเข้าไปเกือบไม่รอด"

 

"มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

 

"มันแย่มากๆเลยแหละ"

 

  ร่างเล็กได้แต่หนาสลดเมื่อได้ยินแบบนั้น

 

"ต่อไปนี้แทไม่ตั้งทำอาหารให้พี่แล้วละเดี๋ยวพี่ทำให้เอง พี่จะรับไปส่งแทที่โรงเรียนทุกวัน

 

ส่วนไอ้อาการมือไม้สั่นนั่น มาถึงขั้นนี้แล้วพี่ว่ามันหายแล้วละ"

 

 ร่างบางเอ่ยแซวร่างเล็กไปที่จนเจ้าตัวอายม้วนไปเลยที่เดียว

 

ร่างเล้กขยับเข้าไปในออ้มกอดของอีกคนเพิ่มขึ้นทิฟฟานี่เองก็

 

กระชับอ้อมกอดๆคู่หมั้นเธอไว้อย่างเต็มใจก่อนที่ทั้งคู่จะหลับไปเพราะ

 

ความเหนื่อยจากกิจกรรมบอกรักที่เพิ่งจบลง